در سال های اخیر صنعت ترمز کامیون شاهد تغییر بزرگی از درام به دیسک هوا بوده است. این تا حد زیادی به دلیل نیاز به کاهش فاصله توقف برای کامیون ها و تریلرها است. علاوه بر بهبود عملکرد ترمز، ترمزهای دیسکی با ارائه عمر لنت کوتاه تر، زمان نگهداری و بازرسی کمتر و گزینه های سبک تر برای بسته های هاب و روتور، TCO (هزینه کل مالکیت) را نیز بهبود بخشیده اند.

جزء کلیدی ترمز دیسکی بادی، کالیپری است که لنت های ترمز را در خود جای داده است. کالیپر به حامل ترمز متصل است و حاوی یک یا دو پیستون است که با اعمال فشار هوا، نیروی ترمز تقویت شده را از طریق اهرم مکانیکی ایجاد می کند. مزیت مکانیکی حاصل برای فشار دادن لنت‌های ترمز به دیسک یا روتور، کاهش سرعت چرخ و اعمال ترمز دستی هنگام رها شدن اهرم کافی است.

ترمزهای دیسکی بادی هزینه سرمایه گذاری اولیه کمتری نسبت به ترمزهای درام دارند. این، همراه با مزایای افزایش بازده ترمز و فواصل توقف کوتاه تر، باعث شده است که بسیاری از ناوگان آنها را به عنوان تجهیزات استاندارد در کامیون های جدید معرفی کنند. در واقع، با توجه به تولید کننده ترمز، اکثریت OEM های اصلی اکنون ترمزهای دیسکی را روی محورهای فرمان و محرک استاندارد می سازند.

بر خلاف ترمزهای درام، لنت های اصطکاک در ترمزهای دیسکی هوا بر روی یک دیسک فلزی چرخان به نام روتور نصب می شوند. هنگامی که یک کامیون ترمز می کند، روتور توسط کالیپر روی لنت های ترمز فشرده می شود و این گرما ایجاد می کند که انرژی جنبشی حرکت را به انرژی حرارتی تبدیل می کند که باعث کند شدن چرخ ها می شود. روتور در معرض هوای بیرون قرار می گیرد بنابراین می تواند به سرعت خنک شود، که به کاهش محو شدن و گرمای بیش از حد کمک می کند. علاوه بر این، روتور کوچکتر از درام ترمز درام است و این اجازه می دهد تا سطح اصطکاک بیشتری داشته باشد و به آن اجازه می دهد تا قدرت ترمز بیشتری با جرم کمتر تولید کند.

فناوری سنجش سایش لنت ترمز می تواند با کاهش زمان و هزینه های تعمیر و نگهداری به بهبود بیشتر TCO کمک کند. سنسور تشخیص می دهد که لنت ها به پایان عمر خود نزدیک می شوند و بدون برداشتن ترمز از چرخ به تکنسین هشدار می دهد. این کار با اطمینان از اینکه ترمزها به درستی بازرسی و نگهداری می شوند، از گرم شدن بیش از حد یا محو شدن جلوگیری می کند.